Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 02-08-2018 r. – 0112-KDIL3-1.4011.279.2018.3.GM

Opodatkowanie przejazdów pracownika spółki samochodem służbowym pomiędzy miejscem parkowania lub garażowania, a realizacja obowiązków służbowych pracownika

UZASADNIENIE

W dniu 28 czerwca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w związku z czym pismem z dnia 5 lipca 2018 r. znak 0112-KDIL3-1.4011.279.2018.1.GM wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania. Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 9 lipca 2018 r., a w dniu 13 lipca 2018 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 12 lipca 2018 r.). W związku z faktem, iż w uzupełnieniu wniosku brakowało podpisu osoby uprawnionej do reprezentowania Wnioskodawcy, ponownie wezwano Zainteresowanego pismem z dnia 17 lipca 2018 r. znak 0112-KDIL3-1.4011.279.2018.2.GM do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania. Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 19 lipca 2018 r., a w dniu 25 lipca 2018 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 23 lipca 2018 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka X (dalej jako „Spółka”) powierza niektórym ze swoich pracowników samochody służbowe, na zasadach określanych w odrębnych umowach/regulaminach, zawieranych pomiędzy Spółką a jej pracownikami.

Pracownicy, którym Spółka powierza samochody służbowe to m.in. członkowie zarządu Spółki oraz przedstawiciele kadry kierowniczej niebędący członkami zarządu. Ze względu na zajmowane stanowiska i posiadane kwalifikacje, pracownicy ci mają istotny wpływ na funkcjonowanie Spółki. Obowiązki służbowe tych pracowników wymagają od nich stałej gotowości do podjęcia pracy w każdym czasie pełnienia obowiązków służbowych poza standardowymi godzinami pracy oraz odbywania licznych podróży służbowych. Niektórzy z pracowników zamieszkują poza miejscem siedziby Spółki, w miejscowościach oddalonych od siedziby Spółki.

Podstawowym celem przyznania pracownikom samochodów służbowych jest umożliwienie im należytej i efektywnej realizacji ich zadań i obowiązków służbowych, z uwzględnieniem zakresu powierzanych im obowiązków, sprawowanych przez tych pracowników funkcji oraz związanych z pełnionymi funkcjami wymagań odnośnie dyspozycyjności i mobilności tych pracowników.

Zgodnie z postanowieniami umów/regulaminów o powierzeniu pracownikom samochodów służbowych, pracownik, któremu jest powierzany samochód służbowy jest zobowiązany m.in do:

1. dbałości o powierzony samochód z należytą starannością,
2. parkowania lub garażowania samochodu, po zakończeniu pracy, na parkingu obok siedziby Spółki lub w indywidualnym miejscu parkowania wyznaczonym obok miejsca zamieszkania lub pobytu danego pracownika,
3. zwrotu samochodu wraz z wyposażeniem na rzecz Spółki, na jej żądanie.

Mając na uwadze, z jednej strony, dążenie Spółki do zapewnienia pracownikom wymaganej dyspozycyjności i mobilności związanych z zajmowanymi przez tych pracowników stanowiskami oraz, z drugiej strony, obowiązek zabezpieczenia powierzonego mienia należącego do Spółki, Spółka nakłada na pracowników obowiązek parkowania lub garażowania powierzonych pracownikom samochodów służbowych w ich miejscu zamieszkania lub pobytu.

Reasumując:

• Spółka dąży do umożliwienia swym pracownikom należytego i efektywnego wykonywania pracy na rzecz Spółki poprzez zapewnienie im odpowiedniej dyspozycyjności i mobilności (np. spotkania z klientami/kontrahentami, wizyty w bankach/urzędach, podróże służbowe, naprawy/serwis samochodu służbowego). Funkcje pełnione przez pracowników Spółki, którym Spółka powierza samochody służbowe, mają znaczący wpływ na jej funkcjonowanie, a tym samym osiągane przez Spółkę dochody.
• Spółka ma również na celu należyte i możliwie efektywne zabezpieczenie jej mienia, w tym powierzanych pracownikom samochodów służbowych. W związku z tym, z chwilą powierzenia samochodu służbowego, pracownicy przyjmują na siebie odpowiedzialność za powierzone mienie (samochody służbowe) oraz zobowiązują się do jego odpowiedniego zabezpieczenia przed uszkodzeniem, kradzieżą, zgodnie z zasadami obowiązującymi w Spółce, w tym poprzez obowiązek parkowania lub garażowania samochodów służbowych w miejscach zamieszkania/pobytu tych pracowników.

Należy również dodać, iż zapisy regulaminu, umów/porozumień dotyczących powierzenia samochodu służbowego regulują również użytkowanie samochodu służbowego na cele prywatne pracownika (np.: podczas urlopu). W takiej sytuacji regulamin i/lub umowa przewiduje doliczenie do przychodu pracownika tzw. ryczałtu samochodowego, zgodnie z obowiązującymi od 1stycznia 2015 r. przepisami ustawy o podatku PIT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przejazdy pracownika Spółki samochodem służbowym pomiędzy miejscem parkowania lub garażowania samochodu służbowego znajdującym się w miejscu zamieszkania lub pobytu tego pracownika, a miejscem pracy lub siedzibą Spółki stanowią realizację obowiązków służbowych tego pracownika i nie prowadzą do powstania po stronie tego pracownika jakiegokolwiek przychodu podatkowego, a tym samym nie prowadzą po stronie płatnika do powstanie obowiązku odprowadzenia zaliczek z tyt. podatku dochodowego ?

Zdaniem Wnioskodawcy, przejazdy pracownika Spółki samochodem służbowym pomiędzy miejscem parkowania lub garażowania samochodu służbowego znajdującym się w miejscu zamieszkania lub pobytu tego pracownika a miejscem pracy lub siedzibą Spółki stanowią realizację obowiązków służbowych tego pracownika i nie prowadzą do powstania po stronie tego pracownika jakiegokolwiek przychodu podatkowego.

Uzasadnienie:

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku (art. 9 ust. 1 ustawy o PIT). Dochód to przychód z danego źródła przychodów pomniejszony o koszty uzyskania przychodu. Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o PIT, przychodami są co do zasady, otrzymywane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy ustawy o PIT dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Jak wynika bowiem z art. 124 par. 2 Kodeksu Pracy, pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego przepisu wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika -należyta dbałość o powierzone mu mienie (samochód służbowy) – nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Zatem, w sytuacji, w której Spółka oddaje do dyspozycji swojemu pracownikowi samochód służbowy, w celu umożliwienia mu należytej realizacji nałożonych na niego obowiązków służbowych, żadne nieodpłatne świadczenie po stronie tego pracownika nie powstaje. Mając na uwadze wymaganą od pracownika Spółki dyspozycyjność, mobilność, stałą gotowość do wykonywania pracy, jak i fakt, że wykonuje on często swoje obowiązki w różnych miejscach poza stałym miejscem wykonywania pracy czy siedzibą Spółki (m.in. podróże służbowe), zasadne jest wyznaczenie miejsca parkowania lub garażowania używanego przez tego pracownika samochodu służbowego w miejscu zamieszkania lub pobytu pracownika. Wyznaczenie miejsca parkowania/garażowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania lub pobytu pracownika ma umożliwić mu efektywną realizację obowiązków pracowniczych, w szczególności zapewnić szybki i bezpieczny dojazd do miejsca wykonywania tych obowiązków oraz zapewnić należytą ochronę samochodu służbowego przed uszkodzeniem czy kradzieżą.

W związku z powyższym, finansowanie przez Spółkę kosztów przejazdów pomiędzy miejscem zamieszkania/pobytu pracownika, a miejscem wykonywania pracy/siedzibą Spółki, nie stanowi dla tego pracownika żadnego dodatkowego przychodu podatkowego (przychodu ze stosunku pracy), gdyż jest realizacją obowiązków służbowych. Realizowanie przez pracownika obowiązków służbowych, w tym również przejazdów z miejsca zamieszkania/pobytu do miejsca pracy i z powrotem, będące obowiązkiem wynikającym z umowy o pracę oraz umowy o powierzeniu samochodu służbowego, nie może bowiem generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia.

Powyższe stanowisko potwierdzają organy podatkowe m.in.:

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 3.10.2014, nr ITPB2/415-671/14/MN, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 19.04.2013, nr ITPB2/415-84/13/MU, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 30.09.2014, nr ILPB2/415-724/14-3/WS.

Reasumując, powierzenie przez Spółkę samochodu służbowego jej pracownikowi i wyznaczenie miejsca parkowania lub garażowania tego samochodu służbowego w miejscu zamieszkania lub pobytu pracownika wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku, nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy. Przejazdy z oraz do miejsca zamieszkania lub pobytu pracownika, a także parkowanie czy garażowanie samochodu służbowego stanowią realizację celu służbowego jakim jest wykonywanie poszczególnych obowiązków służbowych, w tym dbałość o powierzone mienie Spółki. W konsekwencji przejazdy pracownika Spółki samochodem służbowym pomiędzy miejscem parkowania lub garażowania samochodu służbowego znajdującym się w miejscu zamieszkania lub pobytu tego pracownika, a miejscem pracy lub siedzibą Spółki stanowi realizację obowiązków służbowych tego pracownika i nie prowadzą do powstania po stronie tego pracownika jakiegokolwiek przychodu podatkowego.

Płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych jest zobowiązany do odprowadzania zaliczek na poczet tego podatku od przychodów przez zatrudnionego u płatnika pracownika osiąganych ze stosunku pracy. Skoro powierzenie pracownikowi samochodu służbowego i wyznaczenie miejsca parkowania lub garażowania tego samochodu w miejscu zamieszkania lub pobytu pracownika, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku, nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy to płatnik nie jest zobowiązany do naliczania i odprowadzania zaliczki na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych z tego tytułu.

Pytanie i własne stanowisko wynika z uzupełnienia wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r., poz. 917, z późn. zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Spółka powierza niektórym ze swoich pracowników samochody służbowe, na zasadach określanych w odrębnych umowach/regulaminach, zawieranych pomiędzy Spółką, a jej pracownikami.

Podstawowym celem przyznania pracownikom samochodów służbowych jest umożliwienie im należytej i efektywnej realizacji ich zadań i obowiązków służbowych, z uwzględnieniem zakresu powierzanych im obowiązków, sprawowanych przez tych pracowników funkcji oraz związanych z pełnionymi funkcjami wymagań odnośnie dyspozycyjności i mobilności tych pracowników. Zgodnie z postanowieniami umów/regulaminów o powierzeniu pracownikom samochodów służbowych, pracownik, któremu jest powierzany samochód służbowy jest zobowiązany m.in do:

1. dbałości o powierzony samochód z należytą starannością,
2. parkowania lub garażowania samochodu, po zakończeniu pracy, na parkingu obok siedziby Spółki lub w indywidualnym miejscu parkowania wyznaczonym obok miejsca zamieszkania lub pobytu danego pracownika,
3. zwrotu samochodu wraz z wyposażeniem na rzecz Spółki, na jej żądanie.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, iż przydzielenie samochodu służbowego i wyznaczenie miejsca parkowania lub garażowania w miejscu zamieszkania lub pobytu, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z miejsca zamieszkania lub pobytu do miejsca pracy nie generują również przychodu ze stosunku pracy. Przychód ze stosunku pracy nie powstaje bowiem w sytuacji gdy przejazdy z oraz do miejsca zamieszkania lub pobytu, a także tam parkowanie lub garażowanie stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Wnioskodawcy.

Reasumując, należy stwierdzić, że przejazdy pracownika Spółki samochodem służbowym pomiędzy miejscem parkowania lub garażowania samochodu służbowego znajdującym się w miejscu zamieszkania lub pobytu tego pracownika, a miejscem pracy lub siedzibą Spółki – o ile nie służą osobistym celom pracownika – stanowią realizację obowiązków służbowych tego pracownika i nie prowadzą do powstania po stronie tego pracownika jakiegokolwiek przychodu podatkowego a tym samym nie prowadzą po stronie płatnika do powstanie obowiązku odprowadzenia zaliczek z tyt. podatku dochodowego.

W odniesieniu natomiast do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, tutejszy organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/